Σ΄ακολουθώ

Πολυαγαπημένο τραγούδι, με τη φωνή του Μάνου Λοίζου...Έτσι απλά...

She's the one

Στο πνεύμα της προηγούμενης ανάρτησης...θα 'αξιζε ωστόσο να δείτε το original βίντεο...Δυστυχώς δεν μπορούσα να πάρω τον κώδικά, καθώς είχε απενεργοποιηθεί...

Μπορείτε όμως να το δείτε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=TeNgwMI8Xa8

Τα δύο μισά ενός ζευγαριού: Murphy και Monjack

Είναι λίγες ώρες τώρα, που το έμαθα. Γενικώς δεν ασχολούμαι με τα προβλήματα των stars, καθώς δεν θεωρώ οτι είναι σημαντικά ή άξια λόγου...Ο θάνατος όμως του σεναριογράφου Simon Monjack, λίγους μήνες μετά το θάνατο της γυναίκας του, ηθοποιού Brittany Murphy, με έβαλε σε σκέψεις: Όλοι λέγανε οτι ήταν ένας "χαμένος" 'ανθρωπος, μετά τον θάνατό της, το περασμένο Δεκέμβριο, και όπως φαίνεται, δεν άντεξε την απώλειά της...

Τους κοιτάω και τους ξανακοιτάω στις φωτό, και βλέπω έναν γίγαντα, αγκαλιά με μια κοπελιά στο μισό του μέγεθος, και σκέφτομαι πόσο αταίριαστοι μου φαίνονται: Συνήθως τα ζευγάρια, μετά από ένα διάστημα κοινής ζωής, αρχίζουν να μοιάζουν, να φαίνονται όλο και πιο ταιριαστά, σε σημείο να μην μπορείς να τους σκεφτείς με άλλα ταίρια, και να είναι πλέον αυτονόητο πώς αυτοί οι δυο δεν θα μπορούσαν παρά να είναι μαζί...

Κι όμως, πέρα από το σωματότυπο και την εξωτερική εμφάνιση ενός ζευγαριού, οι συναισθηματικές διεργασίες που κάποτε ταίριαξαν αυτά τα δυο άτομα, είναι βαθύτερες και δεν επηρεάζονται από την εικόνα που δίνουν στους έξω από την σχέση τους...

Δεν έχει σημασία κατά πόσο είναι ελλειπτικά το ένα ή το άλλο μέρος ενός συνόλου, αρκεί αυτά τα δύο μέρη να εφάπτονται και να ολοκληρώνονται το ένα μέσα από το άλλο...

Είναι κρίμα που έπρεπε να τελειώσει έτσι...Ο δύστυχος σύζυγος, θα έπρεπε να βρει το κουράγιο, να συνεχίσει με την ζωή του και σε λογικό χρόνο ίσως και να προσπαθήσει να την ξαναφτιάξει, όμως ο έρωτας δεν έχει εξήγηση, κι ένας -απελπισμένος- ερωτευμένος άνθρωπος, σκέφτεται περισσότερο τον αγαπημένο του και λιγότερο τον εαυτό του...Δεν νοιώθει τον κίνδυνο, δεν ακούει οδηγίες και συστάσεις, μπορεί να ρισκάρει τα πάντα, ακόμα και την ίδια του τη ζωή...Και κάτι τέτοιες ιστορίες, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν εσύ αγάπησες ποτέ πραγματικά και σε τέτοιο βαθμό: Αυτός μπόρεσε, άσχετα από το τέλος...

Ingrid Ellen Michaelson

Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα και το είδα, το έξυπνο βιντεάκι αυτού του τραγουδιού, στο νετ...Και είναι ενδιαφέρον που αυτή η νεαρή γυναίκα δεν μπήκε στην δισκογραφία με τη γνωστή συνταγή- sex, drugs & rock 'n' roll-, αλλά βγάζει αξιοπρεπείς δίσκους, με καλές πωλήσεις, και το βασικότερο, με όμορφα τραγούδια...

Είμαι ΜΑΜΑ!

Αύριο φεύγει η Ολίβια για την Γαλλία...Θα μείνει 5 εβδομάδες, με ένα πρόγραμμα του σχολείου της, από την τάξη των Γαλλικών, πληρωμένο από τη γιαγιά της...Σκέφτηκα να ρωτήσω: "Γιατί δεν κάθεστε εδώ που είστε και ήδη μιλάτε γαλλικά, και πρέπει να πάτε Γαλλία για να τα εξασκήσετε;", αλλά πρόλαβε και το ρώτησε ο Ντάνιελ, αντί για μένα...Τόσες μέρες, έλπιζε πώς το ηφαίστειο της Ισλανδίας (αυτό, με το δύσκολο όνομα) θα έκλεινε ξανά τον εναέριο χώρο της βόρειας Ευρώπης με την ηφαιστειακή στάχτη του, αλλά δεν του έκανε το χατήρι...

Τον κοίταξε λοιπόν, και του είπε: "Να μην ανησυχείς μπαμπά, όπως δεν ανησυχώ κι εγώ για ΄σενα...Θα σας παίρνω τηλέφωνο, και θα στέλνω μέηλ στη μαμά, από το κολλέγιο..."

Χα, έγινα μαμά! Κι έμεινα άναυδη, προσπαθώντας να καταλάβω πότε ακριβώς έγινα μαμά αυτού του κοριτσιού...Και είμαι εδώ και μια βδομάδα, το ίδιο αποσβολωμένη, κι ο Ντάνιελ μου εξηγεί οτι είναι λογικό να με αποκαλεί έτσι, αφού με αγαπάει όπως αγαπάει και τον ίδιο...Κι ας μην είναι ούτε αυτός, ο βιολογικός της πατέρας...

Τί μπέρδεμα! Αλλά τελικά, το παιδί μπορεί να είναι παιδί της καρδιάς, και όχι παιδί της σάρκας...Αν είχα ποτέ γεννήσει παιδί, σαν την Ολίβια θα ήθελα να είναι...Συγκροτημένο, δυνατό, και μεγαλωμένο με αγάπη...

Ένα ωραίο διαφημιστικό

Εντάξει, είναι μια διαφήμιση...Αλλά είναι μια ωραία διαφήμιση, πολύ ευαίσθητη και πετυχημένη, και σε καμία περίπτωση πρόχειρη...

Νανά

Το βρήκα εντελώς τυχαία, και αποφάσισα να το ποστάρω, αν και ποτέ δεν μου άρεσε η Μούσχουρη. Ταιριάζει όμως με την διάθεσή μου και έπρεπε να του αφιερωθεί η ανάρτηση αυτή...

Όνειρο ανοιξιάτικης νυκτός

Τώρα την άνοιξη, όλο έξω θέλω να είμαι...Είναι ακόμα πολυ δροσερά, εδώ στα βόρεια, αλλά παρά τον άστατο καιρό, κάνω κιόλας σχέδια για το καλοκαίρι...Και όπου βρω ήλιο, κάθομαι και λιάζομαι, σαν τις γάτες στα παράθυρα, και κάνω όνειρα για Αμοργό, μπλε διάφανες θάλασσες, άσπρα πεζούλια και κατακόρυφους βράχους, και ηλιοβασιλέματα από την Παναγιά...

Έναρξη και πάλι

Έχουν περάσει 6 μήνες από την ώρα που έκλεισα το μπλογκ αυτό, και αποφάσισα να το ανοίξω και πάλι...Δυστυχώς υπολόγιζα οτι οι αναρτήσεις θα επανεμφανίζονταν όλες, αλλά αυτό γίνεται μόνον στην περίπτωση που το μπλογκ ξαναοίξει πάνω στο τρίμηνο: χάθηκαν για πάντα...
Δεν πειράζει όμως, αυτή είναι μια καινούρια αρχή!