Αύριο φεύγει η Ολίβια για την Γαλλία...Θα μείνει 5 εβδομάδες, με ένα πρόγραμμα του σχολείου της, από την τάξη των Γαλλικών, πληρωμένο από τη γιαγιά της...Σκέφτηκα να ρωτήσω: "Γιατί δεν κάθεστε εδώ που είστε και ήδη μιλάτε γαλλικά, και πρέπει να πάτε Γαλλία για να τα εξασκήσετε;", αλλά πρόλαβε και το ρώτησε ο Ντάνιελ, αντί για μένα...Τόσες μέρες, έλπιζε πώς το ηφαίστειο της Ισλανδίας (αυτό, με το δύσκολο όνομα) θα έκλεινε ξανά τον εναέριο χώρο της βόρειας Ευρώπης με την ηφαιστειακή στάχτη του, αλλά δεν του έκανε το χατήρι...
Τον κοίταξε λοιπόν, και του είπε: "Να μην ανησυχείς μπαμπά, όπως δεν ανησυχώ κι εγώ για ΄σενα...Θα σας παίρνω τηλέφωνο, και θα στέλνω μέηλ στη μαμά, από το κολλέγιο..."
Χα, έγινα μαμά! Κι έμεινα άναυδη, προσπαθώντας να καταλάβω πότε ακριβώς έγινα μαμά αυτού του κοριτσιού...Και είμαι εδώ και μια βδομάδα, το ίδιο αποσβολωμένη, κι ο Ντάνιελ μου εξηγεί οτι είναι λογικό να με αποκαλεί έτσι, αφού με αγαπάει όπως αγαπάει και τον ίδιο...Κι ας μην είναι ούτε αυτός, ο βιολογικός της πατέρας...
Τί μπέρδεμα! Αλλά τελικά, το παιδί μπορεί να είναι παιδί της καρδιάς, και όχι παιδί της σάρκας...Αν είχα ποτέ γεννήσει παιδί, σαν την Ολίβια θα ήθελα να είναι...Συγκροτημένο, δυνατό, και μεγαλωμένο με αγάπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου